Op het deuntje van No Stress vertrokken we zaterdag met de limo naar het gemeentehuis om ons ja-woord te geven. In realiteit stonden we al een halve week stijf van de zenuwen, niet kunnen eten, niet getraind, alleen alles geven voor onze grote dag. De stress werd alsmaar erger. Nooit zoiets meegemaakt. Het is nog 10 keer erger dan aan de start te staan bij een koers. Onbeschrijvelijk! En dat om alleen maar JA te zeggen.
De eerste JA in het gemeentehuis ging vlotjes en de zenuwen waren weg. Maar dan.. de rit naar Heultje voor onze JA nr 2 (en zenuwen x2..) was hilarisch. Eens ginder aangekomen stond iedereen ons op te wachten, wat toch wel heel speciaal was. Over de rode loper, richting altaar voor de plechtigheid in de tuin onder ons prieel. Mijn welkomsttekst had ik ingekort tot een paar zinnetjes, meer kreeg ik niet gezegd. De ceremonie verliep verder prachtig. Niet alleen wij, maar iedereen aanwezig was ontroerd. Daarna kon het feest beginnen. Voor het eerst konden we ademhalen en vloeiden de zenuwen weg. Wat daarna volgde,was genieten. Alle ingredienten waren aanwezig.
Rond middernacht hebben we ons feest als de eersten verlaten, moe en voldaan, om aan onze huwelijksnacht te beginnen. Maar hierover, geen commentaar hahaha
Het was een zalige dag, de zon scheen, iedereen was gelukkig en ik ben getrouwd met de vrouw van mijn dromen.
De komende week ga ik trachten mijn trainingen te hervatten. Het zal pijn doen...
