De verwachtingen voor dit jaar waren mooi. Het startte al in Lanzarote begin februari. Maar het mocht niet zijn.
De eerste wedstrijden in Freiburg, Hamburg en Rosenau waren goed om van start te gaan.
Daarna liep het mis. Om te beginnen had ik een paar blaasontstekingen op ongelukkige momenten, die ik negeerde en bleef verder trainen en koersen. De resultaten waren dan ook in mineur. In Görlitz (juni) bleek het wat beter te gaan, maar in die periode kreeg ik dan te horen dat ik dringend geopereerd moest worden. Ik kon de wedstrijden in Louny en het Belgisch Kampioenschap dus schrappen.
Geen probleem dacht ik, het 2de gedeelte van het seizoen is ook mooi. Misgedacht!! Dan kreeg ik problemen met mijn elleboog, waarbij uitstraling tot in mijn vingers me opnieuw aan de kant zette. Ik had er al wel een tijd last van, maar tijdens het fietsen voelde ik er niet zoveel van. Tegelijkertijd had ik een doorligwond en om die te kunnen laten genezen, moest ik platliggen, wat trainen onmogelijk maakte.
Ondertussen zijn we bijna eind september en lig ik hier nog steeds. Weg conditie, over & out.
Uit al mijn persoonlijk leed zijn dan wel andere mooie momenten ontstaan, die ik anders nooit zou gekend hebben.
De EHC wedstrijden in Louny en Lobbach waren eigenlijk plezant om mee te maken ookal zat ik aan de zijlijn. Een koers meemaken zonder stress was nieuw voor mij. Zaaaalig! Echt genieten !
Dan was er nog het avontuur van Lars Hoffmann, hij trachtte 1000 km aan één stuk door te handbiken, van Hamburg naar Munchen. Hij haalde het echter niet, maar verbrak toch het wereldrecord. Hij had me gevraagd om samen met hem de laatste nacht te fietsen, maar door mijn elleboog probleem kon ik hem enkel steunen vanuit de auto. Een weekend om nooit te vergeten, Bedankt Lars!!
Tot slot zijn we naar de Paralympics geweest voor de wegrit van de handbikers. Wat we daar meegemaakt hebben, daar zijn geen woorden voor. Nooit zoiets moois meegemaakt. De atleten, de sfeer, de muziek, de speakers, de supporters.... het ganse gebeuren ... PRACHTIG.
Teamgenoot, Wim Decleir behaalde voor onze ogen BRONS. Voor alle belgen dus groot feest. Hij haalde de 6de medaille voor ons klein Belgenlandje binnen. Als da nie niks is !! Proficiat Wim.
In de categorie H3 behaalde Vico Merklein de Zilveren medaille, dat betekende voor mij dat mijn haar niet geknipt zou worden (de uitdaging aan Vico was dat hij bij goud mijn haar mocht afscheren), maar dat was buiten mijn vrouw gerekend. Zij was zo blij met zijn zilver, dat ze de afspraak boenk veranderde. Mijn haar gaat er dus binnenkort wel aan geloven .... als da maar goe komt.
