In eerste instantie zag ik het niet zitten om zover te moeten rijden voor een marathon, het was tegen de Poolse grens, een kleine 950 km van thuisuit. Maar omdat ze het toch zo lief vroeg en met nog meer overtuiging aandrong, kon ik niet anders dan toegeven. Binnen de 5 minuten had ze de inschrijving en het hotel geregeld (met hulp van Ralph Weisang).
Zaterdag waren we al om 6u de baan op richting Görlitz, volgens de GPS, zo een 9 u te gaan.
De rit verliep op 1 korte file na, vrij goed. Ginder aangekomen was het wel nodig om even op adem te komen om dan op zoek te kunnen gaan naar de inschrijving. Toen we te voet naar het centrum trokken werd ik overvallen door zenuwen en angst want overal waar ik keek ging het omhoog. Toen we een berg opgeraakt waren, liepen we TEAM MEDICA tegen het lijf.
We waren blij met hun hulp, Benjamin gidste ons verder door het centrum en regelde alles voor ons. De verantwoordelijke van de handbikers was afwezig en leg het maar eens uit aan die mannen in 't Duits... nie simpel.
Ondertussen waren mijn zenuwen er niet minder op geworden want volgens mijn collega's zou de race loodzwaar worden, volgens hen was het " only ups & dows". Geen meter plat dus.
De ochtend van de koers vertrokken we in groep met de fiets vanuit het hotel. Het leek er allemaal heel ontspannen aan toe te gaan maar ik stierf van de zenuwen.
Door mijn late inschrijving had ik een slechte startpositie en moest ik vanachter in de groep vertrekken.
Ik heb geprobeerd om bij te kopgroep te geraken maar net toen ik wilde aanpikken moest ik lossen omdat de eerste zware helling me toch tegen viel.
Ik zat dan samen met Reeb, Cirkel en Müller in de groep. Ons tempo zat goed en de groep draaide goed rond. Het is de eerste keer dit seizoen dat ik zoveel kopwerk heb gedaan.
Telkens als het bergop ging, kwam ik als eerste boven met een kleine voorsprong op de rest. Ik heb mezelf kalm gehouden om niet alleen verder te rijden om dan een paar kilometer verder de man met de hamer tegen te komen. Ik zou bij de groep blijven tot de laatste helling en daar een demarage proberen te plaatsen.
Ze hadden me daags voordien al verwittigd dat de laatste klim ergens op km 37 lag en 1 km lang was.
Ik heb mijn plannetje kunnen uitvoeren, ik kwam alleen boven met een mooie voorsprong op mijn achtervolgers. Dan moest ik nog alles geven tot de finish want Reeb is enorm sterk op de vlakke stukken.
Ik ben alleen aangekomen, t deed deugd, ik had het gehaald. Het was een overwinning voor mij.
Reeb riep bij zijn aankomst ' You've killed me'.
Toen de anderen ook aankwamen, was het alsof iedereen gewonnen had. Iedereen had voor zichzelf een overwinning behaald.
Ik was uiteindelijk 9ste in het totaalklassement en 5de in mijn categorie.
voor de volledige uitslag, klik hier
Fotoverslag door Ilse, klik hier
