Vorige jaar was deze marathon een keerpunt in positieve zin voor de rest van het seizoen.
Dit jaar was het andere koek. Vorige week kreeg ik van de dokter te horen dat ik met een serieuze beest in mijn water zit, die enkel kapot te krijgen is met zware medicatie. En wetende uit het verleden, mijn lichaam verdraagt antibiotica slecht, waardoor ik heel snel onderuit kan gaan. Komt er nog bij dat ik gaan trainen was in een slecht lighouding, mijn kussentje was verschoven bij het instappen, met als gevolg een ontsteking op mijn schouder. Geen goed vooruitzicht dus om naar een marathon te vertrekken.
Met een klein hartje vertrokken we vrijdagmorgend, ik nam het stuur voor mijn rekening, maar we waren België nog niet uit en ik moest al de passagierszetel innemen, ik was misselijk en voelde me alles behalve goed. In Mannheim aangekomen, ben ik als een blok in slaap gevallen. 's Avonds zijn we dan nog wel even de stad doorgewandeld en gezellig met tweeën gaan eten. Zaterdag hadden we tijd zat omdat de wedstrijd pas om 17u45 was. Ik had dus een ganse dag de tijd om mijn zenuwen op de bouwen.
De opwarming ging beter dan verwacht, ik kreeg zelfs vertrouwen dat het goed zou komen. Bij de startopstelling stond ik omringd door snelle mannen, wat ook positief is. Bij het startschot bleef mijn voorganger wel stilstaan, hij had verkeerd geschakeld en daar stond ik. Iedereen ging ons over en ik moest direct in achtervolging. Op een paar meter na was ik aangepikt bij een groep, en op dat moment voelde ik iets achteraan aan mijn fiets, ne plezante was in mij ingereden en haakte even vast, met als gevolg dat ik snelheid verloor en de groep nu helemaal moest laten gaan. Toen kwam Neuske bij, iemand die normaal sneller is dan ik. Na een tijdje hebben we nog 2 voorgangers kunnen inlopen, en toen ... zijn we verkeerd gereden, we zaten ineens tussen het stadsverkeer. Na wat gebrom tegen mekaar in alle talen, terug op het parcours geraakt. Na zowat een uur kreeg ik het moeilijk en moest ik ze laten gaan en op mijn eigen tempo verder rijden. Ik zag nog een afvaller uit de groep voor mij, en fixeerde me op hem. Hij reed alweer verkeerd en ik natuurlijk ook. Terug gebrom en gemormel en op terug de brug op en verder. Bij de finish zag ik mijn tijd en was ik zwaar ontgoocheld. 7 minuten trager dan vorig jaar. + met al dat gesukkel nog eens 6 plaatsen kwijtgespeeld.
Volgende week staat de marathon van Duisburg op het schema. Ik hoop dat ik van mijn vrouw mag starten want ze heeft mijn fiets in de Kempen achtergelaten zodat ik wel moet rusten.
fotoreportage van Ilse: klik hier
