Sinds maandag ben ik opnieuw dikke vrienden met mijn zeteltje. Ik kreeg van mijn dokter rust opgelegd tot volgende week. Mijn ochtendpols was alweer veel te hoog. Ik voel me uitgeput en ellendig. Mijne weerstand zakt blijkbaar bij de minste inspanning onder nul.
Tot maandag staat mijn fiets op stal, of beter bij de fietsemaker voor een algemeen nazicht.
Dit voelt als een opdoffer want ik zag het wel zitten om er tegenaan te gaan maar ik moet bekennen dat ik de rust eigenlijk wel kan gebruiken want bij t minste ben ik moe. Hopelijk raak ik er snel door. Dat het gauw lente wordt...
