Louny Tsjechië 2011 EHC

De reis naar Louny zou voor mijn part niet doorgegaan zijn. Ik was moe, mijn trainingen gingen niet meer en de goesting was ver te zoeken. Mijn vrouwtje was echter niet te houden en wilde kost wat kost vertrekken, we zouden ginder wel zien hoe het was.
Ginder aangekomen zijn we alletwee een paar uur moeten gaan platliggen. 9u in de auto zitten valt toch altijd tegen ookal verliep alles heel vlot onderwerg.  Het enige waarvoor we nog uit onze kamer gekomen zijn op de dag van aankomst was voor de inschrijving en een snelle hap in het restaurant van het hotel.
Toen we zaterdagochtend wakker werden was de lucht grijs en alles nat. Dat viel tegen in vergelijking met vorig jaar.
Om 10u34 was de start voorzien van mijn tijdrit. Tijdens de opwarming die ik samen met Jurgen deed, voelde ik wel dat het redelijk goed zat in mijn armen. Het parcours van de tijdrit is de eerste 5 km voornamelijk in dalende lijn, aan het draaipunt gaat alles terug bergopwaarts met wind tegen. In dit laatste stuk lagen 2 zwaardere klimmen. Ik heb overal mijn tempo kunnen houden en ben nergens in moeilijkheden gekomen. Bij de aankomst was ik superblij omdat ik niet ingehaald was door achtervolgers, wat vorig jaar wel het geval geweest was.
Ik was 2 minuten rapper dan vorig jaar. Ik eindigde 18de in het klassement.
Nog een verschil met vorig jaar was mijn recuperatie na de tijdrit. Vorig jaar halfdood, dit jaar na een minuut al terug op adem.
Met de wegrit nog op het programma later op de dag, ben ik terug gaan rusten in het hotel.
Om 16u40 werden we al  verwacht voor de startopstelling van de H2's.
Ruim op tijd waren we ter plaatse, van Jurgen De Neve geen spoor. Waar hing hij nu toch weer uit?
Op een minuut van het startschot verscheen Jurgen dan toch, hij had zich van uur vergist, dacht dat de start een uur later zou zijn.
Bij de start kon ik aanpikken bij de kopgroep, maar ben er niet voor gegaan omdat ik van mezelf weet dat ik hun tempo niet kan volhouden. Ik zat met nog 2 anderen in de 2de groep en ik voelde dat ik de sterkste was. Halfweg de wedstrijd heb ik het verschil gemaakt op een klim en heb ik de rest van de koers alleen verder gereden. Ik kon zonder problemen mijn eigen tempo rijden zonder inzinkingen.
Het laatste kwartier werd het wel zwaar door de hevige wind die was komen meespelen.
Ik ben als 12de over de meet gereden, waar ik zeer tevreden met ben.
's Avonds zijn we met de ganse bende nog naar de prijsuitreiking gaan zien, in de tent gaan eten en ... niet te vergeten, een goei pint gaan drinken!!

Recreatieve wedstrijd Adinkerke van The Spirit of Handcycling

Op weg naar Adinkerke was het nog twijfelachtig of ik wel zou deelnemen aan de wedstrijd omwille van de regen. Gelukkig was het ginder beter dan in ons binnenland. Voor ik het wist stak ik al in mijn fiets en kon ik het parcours gaan verkennen. Bij de opwarming wist ik al gauw dat het mijn dag niet was. Het draaide van geen kanten. En ik kreeg al direct gelijk bij de eerste ronde. Ik zat goed bij de start maar moest de kopgroep snel lossen. De rest van de wedstrijd heb ik zo goed als alleen afgewerkt op mijn eigen tempo. Uiteindelijk ben ik als 4de aangekomen in het totaalklassement en was ik 2de in mijn categorie. Voor t eerst dit jaar kon ik delen in de prijsuitreiking.
Maar  The Spirit had aan alle deelnemers gedacht en iedereen werd beloond voor zijn deelname. Prachtig manoever van die mannen! Merci Spirit!

Fotoreportage van Ilse, op picasaweb.

Nog even doorbijten..

De koers van Görlitz heeft de voorbije week toch doorgewogen. Mijn trainingen waren niet wat ze zouden moeten zijn. Mijn lichaam maakt me duidelijk dat ik aan rust toe ben. Het is nog even doorbijten met 2 koersen op het programma (Adinkerke en Louny) en daarna neem ik welverdiend verlof.
Mijn vrouwtje heeft ondertussen ook nog een jobke bijgekregen, ze is medebeheerder geworden van de fb-pagina "Handcycling in Germany". Ondertussen kent zij al meer volk op de koers dan ikzelf. Ik ben de handbiker geworden van Ilse met die schöne bilder. Met als resultaat dat ze me nu voor iedere wedstrijd zou willen inschrijven. Amai , mijn seizoen gaat nog zwaar worden.

Marathon Görlitz - Zgorzelec 2011

Begin vorige week kreeg mijn vrouw het brilliante idee om in het weekend aan een extra marathon deel te nemen.
In eerste instantie zag ik het niet zitten om zover te moeten rijden voor een marathon,  het was tegen de Poolse grens, een kleine 950 km van thuisuit. Maar omdat ze het toch zo lief vroeg en met nog meer overtuiging aandrong, kon ik niet anders dan toegeven. Binnen de 5 minuten had ze de inschrijving en het hotel geregeld (met hulp van Ralph Weisang).
Zaterdag waren we al om 6u de baan op richting Görlitz, volgens de GPS, zo een 9 u te gaan.
De rit verliep op 1 korte file na, vrij goed.  Ginder aangekomen was het wel nodig om even op adem te komen om dan op zoek te kunnen gaan naar de inschrijving.  Toen we te voet naar het centrum trokken werd ik overvallen door zenuwen en angst want overal waar ik keek ging het omhoog.  Toen we een berg opgeraakt waren, liepen we TEAM MEDICA tegen het lijf.
We waren blij met hun hulp, Benjamin gidste ons verder door het centrum en regelde alles voor ons. De verantwoordelijke van de handbikers was afwezig en leg het maar eens uit aan die mannen in 't Duits... nie simpel.
Ondertussen waren mijn zenuwen er niet minder op geworden want volgens mijn collega's zou de race loodzwaar worden, volgens hen was het  " only ups & dows". Geen meter plat dus.
De ochtend van de koers vertrokken we in groep met de fiets vanuit het hotel. Het leek er allemaal heel ontspannen aan toe te gaan maar ik stierf van de zenuwen.
Door mijn late inschrijving had ik een slechte startpositie en moest ik vanachter in de groep vertrekken.
Ik heb geprobeerd om bij te kopgroep te geraken maar net toen ik wilde aanpikken moest ik lossen omdat de eerste zware helling me toch tegen viel.
Ik zat dan samen met Reeb, Cirkel en Müller in de groep. Ons tempo zat goed en de groep draaide goed rond. Het is de eerste keer dit seizoen  dat ik zoveel kopwerk heb gedaan.
Telkens als het bergop ging, kwam ik als eerste boven met een kleine voorsprong op de rest. Ik heb mezelf kalm gehouden om niet alleen verder te rijden  om dan  een paar kilometer verder de man met de hamer tegen te komen. Ik zou bij de groep  blijven tot de laatste helling en daar een demarage proberen te plaatsen.
Ze hadden me daags voordien al verwittigd dat de laatste klim ergens op km  37  lag en 1 km lang was.
Ik heb mijn plannetje kunnen uitvoeren, ik kwam alleen boven met een mooie voorsprong op mijn achtervolgers. Dan moest ik nog alles geven tot de finish want Reeb is enorm sterk op de vlakke stukken.
Ik ben alleen aangekomen, t deed deugd, ik had het gehaald. Het was een overwinning voor mij.
Reeb riep bij zijn aankomst ' You've killed me'.
Toen de anderen ook aankwamen, was het alsof iedereen gewonnen had. Iedereen had voor zichzelf een overwinning behaald.
Ik was uiteindelijk 9ste in het totaalklassement en 5de in mijn categorie.

voor de volledige uitslag, klik hier

Fotoverslag door Ilse, klik hier