Wat voor iedereen een droom is om daar te kunnen deelnemen, was voor mij in eerste instantie een nachtmerrie. Het begon donderdagavond, de dag voor ons vertrek. Door de drukte van de laatste weken, was de voorbereiding van het weekend achterwege gebleven. Toen we de adressen van hotel, parking en de start opzochten, bleek alles ver uit elkaar te liggen. Paniek in de hoogste graad. Mijn vrouw wist op de valreep nog alles uit te pluizen en kon toch voor enige geruststelling zorgen. Vrijdagmiddag rond 12 u vertrokken we met goede moed, op naar de grote, voor ons onbekende stad. Toen we een uur later bijna Nederland inreden, merkte ik dat er iets mis was met onze GPS. De kabel was kapot en het toestel kon ieder moment uitvallen. P A N I E K ..we konden nog rap een afrit nemen in België om daar een electrozaak te zoeken. Met wat vertraging konden we uiteindelijk verder. Maar toen begon het pas. We reden van de ene file in de andere, van verkeersongeval naar wegenwerken. Er kwam geen eind aan . Om 12u kwamen we uiteindelijk aan in ons hotel. Ik was doodop en razend en zwoor hieraan nooit of te nimmer meer te beginnen. Had ik aan het stuur gezeten, ik was al lang terug naar huis gereden, want 12 u rijden over 750km, dat is erover.
Zaterdag waren we toch beiden goed uitgerust en konden we onze zoektocht beginnen in de stad.
Bij wonder viel dit allemaal super goed mee. De marathonbeurs was mega groot, net zoals alles is in Berlijn.
Zondag waren we al vroeg op pad. Om 5u30 stonden we al buiten met ons ontbijtpakketje in de hand.
We kwamen als eerste aan op de afgesproken parking voor handbikers. Tijd genoeg om rustig alles klaar te zetten, en ik kon zelfs eten, dit is de eerste keer dat dit me overkwam, normaal krijg ik voor een race geen hap naar binnen. Ik had mijn portie zenuwen eerder al gehad hahaha.
De opwarming ging goed. Alleen bij de startopstelling liep het wat mis. Ik stond in een verkeerd vak, ze moesten me met fiets en al opheffen en door een massa volk dragen, langs een dranghek, opdat ik op mijn plaars stond. Nog steeds doodkalm, ongelooflijk.
De race: het startschot viel en ik was mee weg met de groep die ik normaal niet kan volgen. Het ging van bij het begin zeer snel, maar het voelde wel goed aan. Na 10 km zijn er van de groep een aantal moeten lossen en omdat ik achteraan hing, moest ik een aantal gaten dichtrijden, wat me na 22km begon op te spelen. Ik kon de groep niet meer volgen en zag ze meter bij meter verder wegrijden. Dan maar alleen verder moeten rijden, ik zag niks achter mij, had geen keus. Het viel me toen meer op dat de wind me tegenwerkte en dat er toch nog zwaar stukken in het parcours zaten. In de laatste 2 km kwam er plots een groep voorbij, ik had ze niet zien aankomen, ik was zodanig tegen mezelf aan het vechten dat ik niks doorhad. Toen ik reageerde was het te laat, en waren ze weg. Ik heb alles gegeven om er terug bij te geraken, ik kon er nog een paar inhalen maar was ontgoocheld dat ik hierdoor 5 plaatsen ben kwijtgespeeld. Ik eindigde op de 32ste plaats algemeen klassement en 15de in mijn categorie met een tijd van 1.17.46u, wat me toch weer een nieuw persoonlijk record opleverde op een marathon.
Al bij al is het dus heel goed geweest. Anderhalf week geleden lag in nog ziek in de zetel en met 1 week training voor zo'n race mag ik niet klagen.
Mijn vrouwtje zorgde voor een fotoreportage, ookal werd ze van t kastje naar de muur gestuurd door de zware security diensten. Haar resultaten vind je hier.
Het overzicht van resultaten vind je hier
