Marathon Mannheim = ontgoocheling

De marathon in Mannheim ...buiten de geslaagde fotoreportage van mijn vrouw, wil ik deze marathon klasseren en snel vergeten.
Vorige jaar was deze marathon een keerpunt in positieve zin voor de rest van het seizoen.
Dit jaar was het andere koek. Vorige week kreeg ik van de dokter te horen dat ik met een serieuze beest in mijn water zit, die enkel kapot te krijgen is met zware medicatie. En wetende uit het verleden, mijn lichaam verdraagt antibiotica slecht, waardoor ik heel snel onderuit kan gaan. Komt er nog bij dat ik gaan trainen was in een slecht lighouding, mijn kussentje was verschoven bij het instappen, met als gevolg een ontsteking op mijn schouder. Geen goed vooruitzicht dus om naar een marathon te vertrekken.
Met een klein hartje vertrokken we vrijdagmorgend, ik nam het stuur voor mijn rekening, maar we waren België nog niet uit en ik moest al de passagierszetel innemen, ik was misselijk en voelde me alles behalve goed. In Mannheim aangekomen, ben ik als een blok in slaap gevallen. 's Avonds zijn we dan nog wel even de stad doorgewandeld en gezellig met tweeën gaan eten. Zaterdag hadden we tijd zat omdat de wedstrijd pas om 17u45 was. Ik had dus een ganse dag de tijd om mijn zenuwen op de bouwen.
De opwarming ging beter dan verwacht, ik kreeg zelfs vertrouwen dat het goed zou komen. Bij de startopstelling stond ik omringd door snelle mannen, wat ook positief is. Bij het startschot bleef mijn voorganger wel stilstaan, hij had verkeerd geschakeld en daar stond ik. Iedereen ging ons over en ik moest direct in achtervolging. Op een paar meter na was ik aangepikt bij een groep, en op dat moment voelde ik iets achteraan aan mijn fiets, ne plezante was in mij ingereden en haakte even vast, met als gevolg dat ik snelheid verloor en de groep nu helemaal moest laten gaan. Toen kwam Neuske bij, iemand die normaal sneller is dan ik. Na een tijdje hebben we nog 2 voorgangers kunnen inlopen, en toen ... zijn we verkeerd gereden, we zaten ineens tussen het stadsverkeer. Na wat gebrom tegen mekaar in alle talen, terug op het parcours geraakt. Na zowat een uur kreeg ik het moeilijk en moest ik ze laten gaan en op mijn eigen tempo verder rijden. Ik zag nog een afvaller uit de groep voor mij, en fixeerde me op hem. Hij reed alweer verkeerd en ik natuurlijk ook. Terug gebrom en gemormel en op terug de brug op en verder. Bij de finish zag ik mijn tijd en was ik zwaar ontgoocheld. 7 minuten trager dan vorig jaar. + met al dat gesukkel nog eens 6 plaatsen kwijtgespeeld.
Volgende week staat de marathon van Duisburg op het schema. Ik hoop dat ik van mijn vrouw mag starten want ze heeft mijn fiets in de Kempen achtergelaten zodat ik wel moet rusten.

fotoreportage van Ilse: klik hier

fotos van alles behalve sport

Het voorbije weekend stond deze keer niet in het teken van de koers, handbiken of sport.
Zaterdag is Ilse een fotoshoot gaan doen bij de jongens van GAZZOMIND in hun repetitielokaal in Ruiselede. Deze keer was het onbekend terrein voor haar. Ze vertrok met haar camera en een koffer vol zenuwen. Uiteindelijk is het super meegevallen, haar fotos zijn ook hier een weergave van hoe zij de groep ziet.

meer ->  fotos Ilse VDB - GAZZOMIND

 Zondag was het dan de grote dag van Evy die haar Plechtige Communie deed. Ze genoot van haar dag waar ze zolang al naar uitgekeken had.  Proficiat Evy!

Ondertussen ben ik toch tussen de buien door gaan trainen met de koersen van de volgende weken in het achterhoofd. Deze keer werd ik tijdens mijn terugrit naar huis vriendelijk toegeroepen door een klein jongetje. Hij vroeg me of hij me moest helpen .... moest duwen ... reed ik dan zo traag???

Handbike Marathon Hamburg

De marathon in Hamburg is super goed meegevallen. Met een klein hartje en half misselijk van de zenuwen reden we zaterdag al richting Hamburg. De rit naar ginder verliep vrij vlot. Onze Sooi was erbij en wie hem kent, weet wel dat het dan lachen geblazen is. Rond 5 u in de namiddag waren we in het centrum van Hamburg om mijn startnummer af te halen en de perskaart voor Ilse. Het startnummer hadden we direct, alleen voor de perskaart waren we te laat.  Dan naar het hotel waar ik direct op bed ben gaan liggen.. ik was doodop.Geen uitgebreide diner meer voor mij. Ilse en onze Sooi trokken er alleen op uit.

Zondagmorgen, vroeg wakker, verplicht ontbijt en hup de auto in, maar dan ... onze gps had geen goesting, en gaf ERROR aan. Dat was wel paniek, we zaten op een half uur van de startplaats van de marathon. Na wat lieve woordjes van Ilse, bracht hij ons dan toch naar onze bestemming.

Op de parking aangekomen zat de sfeer er al direct in. 

Iedereen had er zin en ik was redelijk rustig. Ilse kon met de hulp van Anette Jeffré haar perskaart afhalen en ik kon me klaarmaken. Tijd voor nieuw probleem: ik kreeg krampen en moest dringend naar toilet.

Toen ik terug kwam, was iedereen al volop aan het opwarmen. Ik had nog juist 10 minuten om me op te warmen, om dan door de massa volk de weg naar de start te zoeken.Aan de start kreeg ik nog een schouderklopje van Errol, hij zei me dat ik een heel goede dag zou hebben en ik mocht niet tegenspreken.. en achteraf gezien .. hij had nog gelijk ook.

De start was heftig en het parcours ging in stijgende lijn met veel tegenwind. De eerste helft zat ik samen met Lars Hoffman, dan is Moyses opgedoken uit de achtergrond met 2 sleepers in zijn wiel. Vanaf dan zijn we met drieën gaan ronddraaien en is het parcours vlakker geworden. In de laatste kilometers heb ik samen met Moyses enige afstand kunnen nemen van de rest van de groep. In de sprint kon ik hem echter niet afhouden.

Ik ben toch tevreden met mijn 5de plaats in mijn categorie. 

Het aangekondigde parcoursrecord werd door de toppers niet verbroken, ze bleven dik 4 minuten boven de tijd, daaruit kon ik voor mezelf opmaken dat ik het niet alleen zwaar gehad had tijdens deze marathon.

artikel op Editiepajot