Duisburg Rhein-Ruhr-Marathon 29/05/11

Met het ganse gezin vertrokken we gisteren richting Duisburg in Duitsland. Alles verliep heel ontspannen en de zenuwen hadden we thuis gelaten. Gisterennamiddag zijn we samen met Ward nog onze racenummers gaan afhalen en dat was het voor de rest van de dag.
Deze morgen moesten we vroeg uit ons bed aangezien de start van de koers al om 8u  was.
De ochtend verliep gelijk een trein zonder al te veel zenuwen. Ook de opwarming gaf me een goed gevoel. Dan de start: ik zat direct mee in de kopgroep, dat ging even goed maar toch moest ik lossen, naar mijn gevoel ging het 2 km/u te rap. Vanaf dat moment liep alles mis voor mij.
Ik belandde in een groep van 15 man. De snelheid was een stuk lager en ik voelde  dat ik overschot had. Toen begon de ellende, bij elke bocht moesten we de seingevers wakker roepen want ze stonden d'erbij te slapen en gaven geen richting aan. We zijn met de ganse groep verkeerd gereden, een skiler heeft ons de weg naar het parcours moeten tonen. Toen we terug op het parcours zaten, zagen we dat we 8 km terug gestuurd waren. Toen we terug goed weg waren, overkwam me waar iedere deelnemer schrik van heeft: platte tube !!! Daar stond ik, schluss.. na 16 km.
Voorzichtig ben ik verder gereden om na meer dan 2 u en 50 lange kilometers aan de finish aan te komen.
Ons Ilse was in alle staten, ik kreeg nog tegen mijn voeten ook, ze was razend waar ik zolang gezeten had, maar t is haar vergeven, ze was ongerust geweest.  Haar fotoreportage is het enige pluspunt van deze dag.

Fotos van Ilse : klik hier

Mannheim Marathon 2011

Sedert vorige week woensdag zat ik niet goed in mijn vel, zenuwen voor de komende koers konden het niet zijn, daarvoor was het nog wat vroeg. Het bleek een virale infectie te zijn volgens mijn bloedonderzoek.
Vrijdagnamiddag zijn we toch vertrokken richting Mannheim, ik zou ter plaatse wel zien hoe het ging.
Na het inchecken in het hotel, zijn we  mijn startnummer gaan ophalen en gaan zien voor een toegankelijke parking voor 's anderendaags.
Doordat de race in de late namiddag gepland stond, hadden we zaterdag alle tijd om rustig te ontbijten en nadien nog wat uit te rusten in onze kamer. Rond de middag zijn we vertrokken naar het centrum om onze auto op een veilige plaats te kunnen achterlaten.
We stonden in de ondergrondse van  het gebouw Rozengarten, waar ik nog een paar uur de ellendeling uitgehangen heb, want als het aan mij gelegen had, was ik naar huis gereden. Ik voelde me echt niet goed.
Rond 4 u ben ik uiteindelijk boven water gekomen om eens langs de inschrijvingen te passeren. Ik had daar een opbeurend gesprek met Errol Marklein. Hij kon me op mijn gemak stellen en ik zag het weer zitten om deel te nemen aan de race.
In de startopstelling stond ik op de derde rij, wat heel wat voordelen heeft. Ik kon voor 't eerst dit seizoen eens vlot vertrekken zonder mankementen voor mijn wielen. Maar in de eerste bocht hoorde ik links en rechts van mij, gekletter van fietsen die in en op mekaar hingen en een gevloek van jewelste.
Ik was goed vertrokken en goed mee maar het tempo lag te hoog voor mij, zodat ik op eigen tempo verder gereden ben om dan bij de juiste groep aan te pikken. We waren met ongeveer 20 man, het tempo lag hoog en het was gevaarlijk in de bochten en op de rotondes. Iedere keer moesten we vol in de remmen en telkens het gekletter van botsingen, wat ook op craches uitdraaide.
Gedurende de eerste 20 km dacht ik bij iedere kilometer dat ik eraf moest, ik hing vanachter in de groep en het was lastig om altijd de gaten terug dicht te rijden bij de crashes.
Op 30 km voelde ik dat het beter ging en wist ik dat ik de finish zou halen in deze groep, ookal waren we al gehalveerd in aantal.
In de laatste 6 km werd  ons groepje nog eens uit mekaar gescheurd door een crash en heb ik alles moeten geven om aansluiting te vinden, ik heb mezelf compleet leeg gereden tot op het einde.
De mensen van het Rode Kruis kwamen me snel ter hulp tot ze afgelost werden door mijn vrouwtje. Ik heb voor het eerst echt zwarte sneeuw gezien, alles draaide rond.
Uiteindelijk was ik 25ste van de 70 deelnemers.
Na afloop, toen ik nog aan het bekomen was,  kwam Vico Merklein me feliciteren .... hmmm .... met de mooie fotos die mijn vrouwtje neemt op iedere race.

meer foto's van Mannheim, klik hier

de uitslag van de wedstrijd vind je hier

S.O.S. Dirk

Deze morgen ben ik vertrokken richting Dendermonde langs de Dender voor een trainingske van 4 uur.
Halverwege is er een spoorwegbrug waar ik door een verhoogde vluchtheuvel niet het water kan blijven volgen en een kleine omweg moet maken. Toen ik daar aankwam werd er ineens op mij geroepen. Een 3-tal werkmannen was er ter plaatste gekomen om die heuvel te verlengen zodat ik en de andere handbikers er vlotter konden overrijden. Het probleem was eerder door mijne brommer den Dirk gemeld aan de bevoegde instanties en ze waren met het  grof materieel uitgerukt ( grote camion en rupskraan). Ik moest hen helpen en instructies geven en ze hadden mijn fiets nodig om de hellingshoek te bepalen zodat we gemakkelijker over de punt heen kunnen rijden in de toekomst. Na een dik kwartier mocht ik beschikken en kon ik mijn training verderzetten.
Merci Dirk, je hebt dat goed geregeld voor ons, en ook merci aan de werkmannen voor de snelle uitvoering.

Dus heb je onderweg een obstakel, groot of klein, bel Vlassenroot en weg zal het zijn.

weekendje zonder koers

De koers in Düsseldorf is alweer een week geleden. De voorbije week heb ik goed doorgetraind met meer dan 400km. Vandaag had ik 100 km op de teller staan en was binnen de 4 uur terug thuis, met dank aan brommer Dirk voor de eerste 2 u. Deze week moet ik minder kilometers doen, maar wel intensiever gaan trainen met in het vooruitzicht  de 2 marathons die er aankomen. Komende zaterdag staat Mannheim op het programma en de week erop Duisburg.
Ik hoop dat ik deze 2 wedstrijden goed kan afwerken want als ik terugkijk naar vorig jaar had ik in deze periode een terugval.
Mijn vrouwke is in ieder geval alweer paraat om met haar fototoestel uit te rukken, zeker na de toffe reakties die ze kreeg op haar vorige reportages. Ze kent ondertussen al meer duitse handbikers dan ik, bovendien zijn haar fotos al op meerdere sites terug te vinden, wat ze héél plezant vindt.

Marathon Düsseldorf

De ochtend van de marathon begon in mineur. Ik voelde me misselijk en deze keer was het niet van de zenuwen. De week ervoor was Evy ziek geweest, dan was het Ilse haar beurt om tenslotte op mij over te slaan.
In de opwarming voelde ik al dat ik  niet al mijn kracht had zoals 2 weken voordien in Rosenau.
In de startopstelling stond ik goed, alleen was er bij het startschot "weeral" een hapering voor mij waardoor ik stil bleef staan en de rest vertrok.
Ik ben in achtervolging gegaan om toch nog aansluiting te vinden bij een groep. Ik heb serieus afgezien om bij de groep van Ward te geraken, waar ik dan de ganse marathon bijgebleven ben. Onderweg hebben we nog een paar mannen opgeraapt en nog een paar achtergelaten, wat niet slecht was.
De wedstrijd was heel zwaar door de hevige wind , ook zijn we tijd verloren door slapende seingevers. Ondanks een slecht gevoel bij de aanvang vind ik dat ik goed gereden heb. Ons groepke draaide goed rond, het was een plezante race. Ik eindigde 20ste van 60 deelnemers.

meer fotos van Ilse, via deze link